Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Σχιζοφρενειας συνεχεια


Εκει που καθομουν μια χαρα στα αυγα μου και ολες τις προηγουμενες εβδομαδες  ετρεχα κατι ψιλα και - κυριως - χαλαρα , επεσε η προταση απο τον φιλο μου τον Μαρκο που - αποδεικνυοντας εμπρακτως το “αν εχεις τετοιους φιλους τι να τους κανεις τους εχθρους” - προτεινε να παμε για ενα long run   το Σαββατοκυριακο. 
Η εξελιξη ηταν να παμε μεν για το long run αλλα με παρεα Αθανασιου και Μπαμπη επροκειτο περι  αναπαραστασης της θρυλικης ταινιας “Τα μονοπατια της φρικης  ” τσεχικης παραγωγης που δεν την ειχα δει ποτε αλλα την εζησα ψες.
Ξεκινημα φυσικα  αξημερωτα Κυριακης απο το Σταδιο… Και νυσταζα και συνειδητοποιουσα οτι ο δρομος που ειχα διαλεξει παρεα με τα σκυλια αυτα δεν ειχε επιστροφη...
Συναντηση και κουβεντα με αλλους επισης  σαλεμενους  που λαχταρουσαν να ανεβουν για ενα εικοσαρι μεσα στη ζεστη “θα το κανουμε σε 5:10-, 5:20  μας ειπαν ολο χαρα  και μας προσκαλεσαν αλλα φυσικα αρνηθηκαμε την συμπαρασταση μια και εμας τετοιοι χρονοι δεν μας αγγιζουν , εγω προσωπικα την αγαπαω τη ζωη μου. 
Πριν ξεκινησω το ειχα ηδη μετανοιωσει καθως οι αλλοι εβλεπαν την ανηφορα και ξερογλυφοντουσαν, ενω εγω  -λογικος ων - ειχα κουραστει μονο που σκεφτομουν ποσο μακρια ειναι το Καυτατζογλειο απο τον Ζωολογικο κηπο. 
Μην τα πολυλογω,  μετα απο ΠΟΛΥΥΥΥΥΥΥΥ  ανηφορικο τρεξιμο και ακομη περισσοτερο περπατημα στα μονοπατια που μονο ο Μπαμπης εχει παει , κατω απο τις ευγενικες - παντοτε - οδηγιες και υποδειξεις του - ανταξιες κνουτου    γερμανου στρατοπεδαρχη  φυλακων -  και αφου καναμε δεκαδες εντελως ασκοπους κυκλους για να συμπληρωσουμε χιλιομετρα  σαν δασκαλες που μαζευουν ενσημα  να βγουν στην προωρη συνταξη,   φτασαμε και παλι στο περικλειστο και διπλοκλειδωμενο σταδιο  σταδιο οπου φιλησα το εδαφος ευγνωμων που επεζησα της ανεπαναληπτης  εμπειριας … (ωραια ηταν , πλακα κανω, αλλα μου βγηκε η πιστη)

Και να σκεφτει κανεις οτι δεν πηγα στο Ζαγορι οπου ειχα δηλωθει γιατι λεω “ε..κανει ζεστη, δεν καθεσαι σπιτι  σου να μην ταλαιπωρεισαι?” 
Ο αφελης…

Αυτα ηταν ακακα σκυλια...


Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

ΟΛΥΜΠΟΣ part 2




Ολυμπος. Δευτερη μερα.
Σηκωθηκαμε ολη η ομαδα των 12 ατομων , πηραμε το english breakfast  μας στην μεγαλη σαλα του καταφυγιου (ψεμματα , εναν καφε  ηπιαμε και μια συλλογη απο τα σαντουιτς που ειχαν περισσεψει ) και πηραμε τους δρομους πρωι πρωι υπο την καθοδηγηση του φωτισμενου ηγετη του συλλογου του Δημητρη του Λαμπρινιδη που ως αλλος Tενζινγκ Νοργκαϊ μας καθοδηγησε προς τις κορυφες του ψηλοτερου βουνου της Ελλαδος μεσα απο μια πορεια 7-8 ωρων (η καπου τοσο τελος παντων) .
Ανεβηκαμε τον Μυτικα απο το Λουκι (μονον εμεις που ειμαστε ατρομητοι, τα αλλα τα γατια απο γυρω ) , κατεβηκαμε τον Μυτικα , ανεβηκαμε την Σκαλα, κατεβηκαμε τη Σκαλα, ανεβηκαμε τον Αγιο Αντωνιο , κατεβηκαμε τον Αγιο Αντωνιο  , επισης ανεβοκατεβηκαμε και το Σκολιο, πηγαμε σχεδον παντου δηλαδη σαν πλασιε απο σκουπες, δεν εμεινε και τιποτε αλλο στο οποιο να αναρριχηθουμε ...
Να πω την αληθεια μου ειχε μεινει αναμνηση πιο ευκολη απο την τελευταια φορα που ανεβηκα στο λουκι , τωρα την ακουσα λιγο ανεβαινοντας ...
Τα τοπια  καθηλωτικα εκει πανω , περπατησαμε με την ψυχη μας , φαγαμε καμια δεκαρια σαντουιτσακια ακομη στην πορεια,  βγαλαμε ενα τεραμπαϊτ φωτογραφιες , ωραια περασαμε , δεν μπορουσαμε να κουνηθουμε στο τελος αλλα αυτα δεν τα λεμε φωνακτα γιατι ειμαστε και μαραθωνοδρομοι και εμεις δεν κουραζομαστε ποτε.
Αξιζε πολυ ομως.
Η επομενη ημερα αφιερωθηκε στον αγωνα οπου διαπιστωσαμε - οσοι εχουμε μια σταλα λογικης ακομη μεσα μας - ποσο τυχεροι ειμαστε  που δεν καναμε την αποκοτια να παρουμε μερος στον αγωνα .
Συμπαρασταθηκαμε, κανοντας κερκιδα στους δρομεις , καποιοι απο τους  οποιους ειχαν βλαστημησει την ωρα και τη στιγμη που ειχαν την φαεινη  ιδεα να ανεβουν να τρεξουν στον Ολυμπο (ετσι λεω εγω δηλαδη,  αυτοι τι λενε αλλο θεμα) καθως κατεφθαναν εκει στο οροπεδιο καθημαγμενοι (ολοι πλην των πρωτων 20  οι οποιοι μαλλον τρεφονται με πυρηνικο καυσιμο δεν εξηγειται αλλιως) .
Γιατι εκτος απο το οτι ειχαν να κατεβουν ΟΛΗ  εκεινη την ανηφοροκατηφορα των 22 χιλομετρων μεχρι το Λιτοχωρο ειχαν να αντιμετωπισουν και το σαδιστικο  χιουμορ του Λαμπρινιδη που τους ελεγε «ελα τωρα δεν περπαταμε,  λιγο εμεινε ακομη » . Ακου «λιγο εμεινε ακομη...»
Παντως μπραβο τους και μονο που το τερματισαν , μεγαλη προσπαθεια . Δυσκολο πραγμα ο Ολυμπος , δυσκολος να τον περπατησεις , ποσο μαλλον να τον τρεξεις.
Εμεις παρα την προφανη απελπισια των δρομεων ,  περασαμε απιθανα μεσα στην αναισθησια μας ,  ειδαμε πολλους φιλους και γνωστους που τρεχαν - κυριως τον τον Μακη τον Μηλια και  τον Μαρκο - και μετα απο  μια γρηγορη καθοδο στα Πριονια καταληξαμε  σουμπιτοι στο Λιτοχωρο να τους προϋπαντησουμε και να τους πουμε αλλο τετοιο κακο να μην τους βρει  γιατι μαλλον προκειται περι ψυχιατρικης φυσης φαινομενο. 
Γιατι σαν να μην τους εφτανε η κουραση , ηταν  και ο Μπαμπης εκει (ενας ειναι ο Μπαμπης) ο οποιος περιμενε τον Μαρκο να τον καταχερισει για τις επιδοσεις του .


ΞΗΡΟΛΙΒΑΔΟ 2014

Ακομη μια χρονια στον αγωνα του Ξηρολιβαδου αυτη τη φορα εφοδιασμενοι με ψησταριες καρβουνα κρεατα κλπ.  , ολα βεβαιως για την αποκατασταση μετα τον σκληρο και απαιτητικο (ψεμματα) αυτο αγωνα .
Η διαδρομη ηταν απολαυστικη για ακομη μια φορα με μεγαλη συμμετοχη , παρα πολλους εθελοντες , εξαιρετικη διοργανωση  . Καταπληκτικα τα τοπια μεσα στο δασος απο οπου περναει ο αγωνας , φυσικα δεν ηταν καθολου απαιτητικη , ακολουθησε τσιμπουσι - προσφορα των διοργανωτων , πολυ ωραιο το μεταλλιο ακομη πιο ωραια η ψησταρια μετα τον αγωνα .
Αντε και του χρονου.
Τρεχοντας

Αποκατασταση

Μαγεια

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2014

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ part 1


Θεα απο Πετροστρουγγα

Αποστολιδη 

 Μια εξαιρετικη ιδεα αυτη η εκδρομη στον Ολυμπο για να διαφυγουμε επι διημερο απο τα της πολης , να δουμε τον Μαραθωνιο του Ολυμπου , να υποστηριξουμε τους φιλους που συμμετειχαν αλλα και τους υπολοιπους αθλητες αλλα και να κανουμε την βολτα μας.
Εκκινηση απο Θεσσαλονικη σε δυο γκρουπ ενα μικρο , το “τεμπελικο” - το δικο μας - και ενα του Προεδρου , μεγαλυτερο και με πιο δυσκολη διαδρομη στην αναβαση. Το δικο μας απαρτιζοταν απο εμενα (φυσικα) τον Γιαννη , τη Γεωργια, την Μαγδα και την  Ολγα ολοι με τα σακιδια μας και με καμια 2.000 σαντουιτς διαφορων συνθεσεων και συστατικων
Εμεις οι δυο αντρες ειμασταν εκει ολο καμαρι , για να υποστηριζουμε τις αδυνατες της παρεας μην τυχον και τις ορμηξει καμια αρκουδα η κανας πανθηρας.
Η διαδρομη απο διασταυρωση προς Πετροστρουγγα και εν συνεχεια για Αποστολιδη ειχε ως εξης:
Χαλαρο περπατημα μεχρι την Πετροστρουγγα με ενδιαμεσες τρεις στασεις για φαγητο και επτα  για κατουρημα καθως ειχαμε και τρεις γυναικες μαζι μας.
Σταση για καφε στο εκει καταφυγιο με νεα κατουρηματα μεχρι να εξοντωθει το συστημα αποχετευσης  . Φυσικα φαγαμε και το κατιτις γιατι οπως ειναι επιστημονικα διαπιστωμενο το υψομετρο σου ανοιγει την ορεξη.
Συνεχεια προς καταφυγιο Γιοσου Αποστολιδη με την ιδια εναλλαγη στασεων λες και οι γυναικες δεν πιναν νερο αλλα μπυρες στη διαδρομη.
Για να τις εκδικηθουμε για τις συνεχεις στασεις τις βγαλαμε κρυφα βιντεο το οποιο εν καιρω θα δημοσιευθει στο γιου τιουμπ απο οπου θα βγαλουμε εκατομμύρια. 
Ασε που ειχαμε και το προβλημα των μπατον ορειβασιας τα οποια σιγουρα καποιος πλακατζης τα εφηυρε για να κανει τη ζωη των ορειβατων πιο δυσκολη. Οι δε γυναικες που τα εφεραν υποστηριζαν οτι τις βοηθουσαν παροτι πηγαιναν σαν κοψομεσιασμενες , αντε βγαλε ακρη με 3 θηλυκα.  
Φυσικα που καιρος να απολαυσουμε τη φυση ...
Ειχαμε δε κατα νου να φτασουμε νωρις , ει δυνατον, γιατι λεγαμε οτι θα φτασει ο Λαμπρινιδης εκει και θα μας ταραξει στο δουλεμα που καναμε εξι ωρες να ανεβουμε. Αλλα μπααααααα. Αυτος και η ομαδα εκαναν λιιιιγο περισσοτερο. ισα ισα καμια δεκαρια ωριτσες για να ανεβουν  
Αφιξη λοιπον στο καταφυγιο (το οποιο υποψαστηκα ευθυς εξαρχης οτι δεν ηταν πεντε αστερων) ,  μετεβην στη ρεσεψιον οπου ανηγγελθη η αφιξη μας απο τον κονσιερζ (concierge) επι της υποδοχης  και ζητησα το δικλινο που ειχα κρατησει , με γιακουζι και πρωινο στο κρεβατι. (παντα παιρνω δικλινο στα ξενοδοχεια μηπως εχω κανα τυχερο)
Φυσικα για απαντηση πηρα εναν δεκαεξακλινο  θαλαμο αναβιωνοντας τις μαυρες ημερες του στρατου οπου διαβιωσα επι 17μηνο σε θαλαμο μαζι με αλλους βρωμοποδαρους , χωρις ρουμ σερβις , καλωδιακη τηλεοραση , μπαρ, συνοδους πολυτελειας και τελος παντων - ολα τα χρειωδη που απαιτει η συγχρονη κοπιαστικη ζωη μας.  Και ολα αυτα παροτι ημουν ενας ενδοξος λοχιας με δεκαδες ανδρες ετοιμους να πεθανουν αν τους το ζητουσα σε καιρο πολεμου (ποτε δεν θα μαθουμε) .
Επειδη ολη μερα δεν ειχαμε φαει πανω απο δεκα φορες  (ειναι ενδεικτικο οτι ξεκινησαμε να τρωμε απο το Καυτατζογλειο μεχρι το Λιτοχωρο μεσα στο αυτοκινητο της Γεωργιας το οποιο οταν πουληθει ακομη ψιχουλα θα εχει) κατεβηκαμε στην μεγαλη τραπεζαρια του RESORT Yosos Apostolidis και ζητησαμε απο τον μετρ που ηταν ολοιδιος ο χαμενος δραπετης των φυλακων Τρικαλων   , να μας πει το μενου , το οποιο (εκπληξη - εκπληξη ) δεν ειχε ουτε φουα γκρα, ουτε “τραχανοτο” με μανιταρια , ουτε σφυριδα  με μελιτζανες , ουτε κανενα απο τα απολυτως απαραιτητα σε μια μεση ελληνικη οικογενεια  φαγητα. Αντιθετως ειχε κριθαρακι - σπαγγετι σε ολους τους πιθανους  συνδυασμους με κιμα και κρεας καθως και πατατες.
Απογοητευμενοι απο το αναπαντεχο αυτο κτυπημα της μοιρας (culinary disaster) σκεφθηκαμε στα σοβαρα και για επτα ολοκληρα δευτερολεπτα να περιμενουμε τον Λαμπρινιδη και τους αλλους για να φαμε ολοι μαζι,  αλλα η προταση απερριφθη ομοφωνως σε μια πρωτοφανη ενδειξη αλληλεγγυης και συμπαραστασης στους συντροφους μας που ταλαιπωρουνταν σε ενα ρεμα αρκετα χιλομετρα παρακατω.
Αλλα μπουκια δεν κατεβαινε στο στομα μας , καθως τα αλλα παιδια καθυστερουσαν πολυ και εμας μας ειχε φαει η αγωνια , τοσο ωστε κανεις δεν ξαναπαρηγγειλε.
Φυσικα χαρηκαμε πολυ οταν κατεφθασαν (τελευταιοι και καταϊδρωμενοι αλλα δεν πειραζει γιατι οντως ανησυχησαμε λιγο) σε κατασταση που θυμιζαν Κουρδους  προσφυγες απο ταινια του Γιλμαζ Γκιουνεϋ.
 Ηταν ολοι τους προσωποποιημενη η εικονα της χαρας και της φυσιολατριας πραγματικα ικανοποιημενοι απο την αναβαση , ηταν  σαν να τους καταδιωκαν δεκα αρκουδες επι τριημερο.
Τελος καλο ομως ολα καλα , και πηγαμε ολοι στην σουιτα μας για υπνο  , εγω διπλα στον Γιαννη του οποιου του εκανα τη ζωη μαυρη μη αφηνοντας τον να κοιμηθει παρα μονο μετα απο πολυ,  πολυ,  πολυ ωρα.
Η συνεχεια αλλη φορα τωρα βαρεθηκα να γραφω .