ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Στο φαραγγι

Το γεφυρι καποιου - δεν θυμαμαι τωρα

Βασικος λογος που μ'αρεσουν οι αγωνες βουνου ειναι οτι βρισκω την ευκαιρια να εχω μια καλυτερη και γρηγοροτερη αποψη της φυσης σε περιοχες των βουνων που σε φυσιολογικες συνθηκες δεν θα πηγαινες ευκολα, τοσο γιατι ειναι δυσβατες,  οσο και γιατι δεν μπορεις να γνωριζεις μονοπατια σε καθε βουνο.

Επιπλεον σε μια κανονικη πεζοπορια (που καλη ειναι κι αυτη) θα σου παρει πολλαπλασιες ωρες για να δεις αυτα που βλεπεις σε αγωνες που κρατουν 3-4 ή 10 ωρες. Αυτο, συν το γεγονος οτι δεν εχω ιδιαιτερες επιδιωξεις για επιτευξη χρονου με βολευει ιδιαιτερως.

Πηρα λοιπον την μεγαλη αποφαση να παω να τρεξω επιτελους στον αγωνα του Ζαγοριου, χαιρετησα τους συγγενεις μου σε περιπτωση που δεν καταφερω να ξαναγυρισω (βασιζομενος στις τερατολογιες που μου ελεγαν οι γνώστες του αγωνα) , εγραψα και μια ιδιογραφη διαθηκη οπου αφηνα ολα τα υπαρχοντα μου στις γατες και εφυγα.

Fast forward τωρα...

Επιστρεφω στη Θεσσαλονικη αυθημερον σωος και αβλαβης και ευδοκιμως τερματισας γιατι σημασια εχει ο τερματισμος ως γνωστον κλπ κλπ... Με παιρνει τηλεφωνο ο φιλος μου ο Γιαννης ο Αθανασιου (αθλητης επιδοσεων κατ'εξακολουθηση) με δεος και με εντονο τον θαυμασμο ...

Ακολουθει ο εξης διαλογος:

"Ελα ρε. Συγχαρητηρια. Μπραβο. Φοβερος ρε συ..." (εδω εχω αρχισει να ψυλλιαζομαι οτι με δουλευει  , αν και ειναι ευγενικο παιδι και δεν κανει τετοια). Η χροια της φωνης του ηταν ομως σαν να απευθυνοταν στον Μο Φαρα τουλαχιστον  ... "ε καλα" του απανταω εγω σεμνος οπως παντα "τερματισα ρε Γιαννη , ευχαριστω" ... "Ε τι τερματισες? " αντιλεγει..."Μονον τερματισες? εσκισες." (Λεω - με δουλευει αυτος ή παραζεσταθηκε)  . Για να μην πολυλογω ανακαλυψα οτι απο λαθος της διοργανωσης (τα καναν τωρα μην πω με το τσιπακι μου) μου χρεωθηκε χρονος φοβερος - επαγγελματικου επιπεδου - τον οποιο οσοι ειδαν και με ξερουν λιποθυμησαν  σιγουρα.

Βεβαια μου χρεωθηκε και δευτερος χρονος , πραγματικος αυτη τη φορα με λιγο παραλλαγμενο το επιθετο μου (κριμα ειχα αρχισει να το πιστευω) . Φυσικα εμενα δεν με πειραζει,   κερδισα λιγη δοξα παραπανω απο αυτη που εχω ηδη, αλλα αυτον τον φιλο που ετρεξε τ'αντερα του και εκανε 2,5 ωρες στον ημιμαραθωνιο δεν τον λυπαται κανεις που θα ψαχνει το ονομα του  και δεν θα βρισκει τιποτε ?

Τελος παντων αυτα συμβαινουν, ελπιζω η διοργανωση να το διορθωσει (δεν στοιχηματιζω κιολας , ηταν λιγο ανω κατω στα τυπικα , στα του αγωνα ομως  ηταν ενταξει.) αλλα μια μερα θα κανω και εγω τετοιο χρονο να με θυμηθειτε και τοτε θα το μετανοιωσουν ολοι αυτοι οι δηθεν φιλοι μου που με περιγελουν στους αγωνες . Αυτα.

Κατα τα αλλα φοβερος ο αγωνας, πολυ μεγαλη διοργανωση με συγκλονιστικους τους αγωνες του Σαββατου. Ειδα και την προηγουμενη ημερα τους δρομεις  των 42 και των 80 να περνανε απο τους σταθμους και καποιους απο αυτους τους λυπηθηκα λιγο να πω την αληθεια , εχω τη αισθηση καμια φορα οτι ειναι και λιγο μαζοχισμος,  αλλα αφου αυτοι το  ευχαριστιουνται  δεν μου πεφτει λογος και μπραβο τους στο κατω κατω.  Πολυ καλη υποστηριξη στους σταθμους απο τους εθελοντες , μεγαλη ιστορια γενικα για την περιοχη και μαγκια τους.

Καταευχαριστηθηκα αγωνα αν και με εψησε η ζεστη στο τελευταιο μερος, εβγαλα ενα σωρο φωτογραφιες , σταματησα , ξανασταματησα,  ανεβοκατεβηκα (οπως ολοι) δυο τρεις φορες στο φαραγγι γιατι επρεπε να επιβεβαιωσουμε οτι δεν εχει νερο και ο Βικος γιοκ) πηγα χαλαρα γενικως (δεν μπορουσα κι αλλιως) εκανα χαβαλε με διαφορους,  φοβερα τα τοπια αλλα και το περασμα απο τα χωρια , δεν μου βγηκε και η Παναγια αντιθετως με τα θρυλουμενα , ωραια περασα. Καπως βεβαια την ακουσα σε εκεινη την ανηφορα προς το Μονοδενδρι αλλα ενταξει γουστα ειναι αυτα αλλοι γουσταρουν να τους δενουν και να τους μαστιγωνουν , εμας ειναι πταισμα αυτο.  

Ειχα και την διασκεδαστικη  εμπειρια διαμονης στο  Καπεσοβο σε κατι πολυ ευγενικες κυριουλες που με περιποιηθηκαν (καλα... εμεινα στο σπιτι τους,  φατσα καρτα ο Τσε Γκεβαρα στον τοιχο , ο  Ριζοσπαστης στο τζακι, ωπα λεω, αγωνιστικα και επαναστατικα  θα περασουμε την βραδια μας,  μου ειπαν ιστοριες απο την Κουβα, απο την Σοβιετικη Ενωση απο τον πολεμο στη Σερβια, η πραγματικοτητα ειναι πιο σουρεαλιστικη απο οτι φανταζεται κανεις ... ) καναν ομως και κατι πιτες ηπειρωτικες αλλο πραγμα.

Θα ξαναπαω.

Κατεβαινοντας στο Grand Canyon

ΖΑΓΟΡΙ 2015

Μετα απο τρια χρονια ακαρπων προσπαθειων,   μαλλον θα καταφερω να παω πρωτη φορα στο Ζαγορι να τρεξω το εικοσαρι . Και  οπως καθε χρονο τετοια εποχη με ποναει το ποδι μου , συνηθες πραγμα ,  οποτε ακομη και λιγες μερες πριν τον αγωνα δεν ειμαι σιγουρος. Και πως ναμαι σιγουρος αφου μαλλον για δυσκολικι το κοβω ακομη και αν ημουν προετοιμασμενος. Η καταραμενη υπεραισιοδοξια μου δεν μ’αφηνει ομως ησυχο και θα παω να λαμπρυνω με την παρουσια μου το δρομικο γεγονος. 

Μετα λοιπον απο πολυ προσεκτικο τρεξιμο , συντηρηση με παγο ,  συντηρηση με αλατι, παστωμα με θερμαντικες αλοιφες, προσευχες στους θεους,  μασαζ απο 17χρονες παρθενες (αν υπαρχουν) , περιποιηση με foam roller, διαφορα γιατροσοφια και μαγγανειες γενικως , σαν να φαινεται οτι τουλαχιστον θα μπορεσω να ξεκινησω. (οσον αφορα τα γιατροσοφια ολα τα εχω ακουσει και μου εχουν πει το τελευταιο διαστημα, “ ξεκουρασου", "μην ξεκουραζεσαι” , "τρεξτο , "μην το τρεχεις” , "μην σε νοιαζει ο πονος τρεξε κι αλλο”, “βαλε παγο” , "βαλε ζεστα” “τριψτο”,  “τεντωσε το” , "μην το τεντωνεις"    , "βαλε καταπλασματα με : Σκορδα, φυτα διαφορα , ματζουνια  , χαμομηλια” και αλλες πολλες τετοιες συμβουλες απο ντοπιους πρακτικους γιατρους-σαμανους) .  

 Για φυσικη κατασταση, ουτε λογος βεβαια - παρα το γεγονος οτι προσπαθησα να κανω σοβαρη ορεινη προπονηση - καθως εχω να τρεξω κανονικα απο του αγιου αποτετοιου ... Αλλα θα παω καθως εμαθα οτι διαφοροι αλλοι χαβαλεδες σαν κι εμενα θα πανε (να μην χασουνε το πανηγυρι - οταν ακουτε για μεγαλο δρομικο γεγονος σημαινει οτι εκτος των σοβαρων δρομεων πανε ΟΛΟΙ οι χαβαλετζηδες) .

Προβλεπεται μεγαλος αριθμος δρομεων γεγονος που αποδεικνυει τα εξης :

1.  Δεν μας πιανουν τα capital controls.

2. Θα πηγαιναμε ακομη και στην ακρη του κοσμου για αγωνα.

3. Θα πηγαιναμε ακομη πιο μακρια αρκει να φυγουμε απο τις γυναικες μας ακομη και με τον καυσωνα των ημερων.

Το  μονο θετικο ειναι οτι  η μεγαλη συμμετοχη μαλλον εγγυαται οτι αν δεν σταματησω λογω τραυματισμου, θα αποφυγω για μια ακομη φορα σε αγωνα την τελευταια θεση...  Γιατι ενταξει μπορει να μην ειναι το παν η νικη οπως λεμε ολοι εμεις που δεν μπορουμε ,  αλλα το να   βγω πρωτος απο το τελος δεν θα τ'αντεξω (θα γινει κι αυτο μια μερα) .   

ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ 2015

Γι’αυτο παω

Επειδή ο Μάρτης δεν λείπει απο τη Σαρακοστή,  μετά απο διαβουλεύσεις και ατελείωτες συζητήσεις  πήραμε τα μπαγκάζια μας και ανεβήκαμε σαν τους ταγμένους  στο βουνό των Θεών να απολαυσουμε τον αγώνα που και χωρίς εμάς θα γινόταν,  αλλα με εμάς καλύτερα.

Αφού ετοιμάσαμε αποθέματα τροφίμων ικανά να μας στηριξουν στη δυσκολη προσπαθεια της αναβασης , (σάντουιτς, κεικ, μπανάνες, παστέλια, χαλβάδες, μπάρες, σοκολάτες, κοτόπουλα ψητά, γουρουνόπουλα με μήλα στο στόμα και άλλα superfoods)  κατευθυνθήκαμε προς το βουνό για την πρώτη μέρα ανάβασης προς Πετρόστρουγκα.

Η ανάβαση παλι μου φανηκε οτι  ήταν κάπως δύσκολη καθώς είμαστε μεν καταξιωμένοι μαραθωνοδρόμοι αλλα όχι και τόσο  όπως αποδείχθηκε και φτάσαμε στο πρωτο καταφύγιο αργά το βράδυ σε κατασταση διαλυσης.

Υποψιασμένος από την περυσινή τραγική εμπειρία της διαβιωσης με δεκαδες βρωμοπόδαρους στο  ίδιο δωμάτιο οπλίστηκα με υπομονή καταβαράθρωσα τα στάνταρ μου και μαζί με τον απλό λαό (δηλαδη τους υπολοιπους της παρεας) βολεύτηκα (ας πουμε)  στο σαλόνι καθως και παλι δεν υπηρχε διαθεσιμη σουιτα με ολα τα κομφορ, αμαν πια με αυτα τα ελληνικα βουνα , τιποτε δεν εχουν.

Βεβαια να πω οτι το καταφυγιο της Πετροστρουγγας ειχε και wi-fi γιατι χωρις ιντερνέτ πως να ζησουμε. Βγηκαν λοιπον χιλιαδες φωτογραφιες οι οποιες εσταλησαν παραυτα στα μεσα κοινωνικης δικτυωσης γιατι αλλη ορεξη δεν ειχαν οι  διαφοροι φιλοι μας στην πολη να μας βλεπουν σαν μουλαρια  να ανεβαινουμε  τα κατσαβραχα.

Αφου προσπαθησα σκληρα και φετος να μην αφησω τον Γιαννη τον Αθανασιου να  κοιμηθει , ξαπλωσα και ακουσα ολη τη νυχτα ολων των ειδων τα ροχαλητα (αλλα και αλλους φρικτους θορυβους , ακουσα τα μυστικα διαφορων απο τις γυναικες τους και γενικα οσων μιλουσαν στον υπνο τους)  και γεματος νεες εμπειριες και γνωσεις  καταφερα να κοιμηθω λιγο μεσα σε αυτες τις φρικτες συνθηκες που περιεγραψα (ψεμματα βεβαια, το καταφυγιο ειναι εξαιρετικο και μπραβο στα παιδια που το διαχειριζονται , να τα λεμε κι αυτα, ειχαν και πολυ καλο φαγητο) .

Περασαμε ετσι  υπεροχα και την επομενη ημερα , ανεβηκαμε στο πανω καταφυγιο -  του Γιοσου Αποστολιδη,  το διασημο για την πολυτελεια και χλιδη του,  Yossos Apostolidis resort  οπου περασαμε παρα πολυ ωραια κανοντας μοναδικους συνδυασμους στα συστατικα μακαρονι , κρεας , κιμας, πατατες, ρυζι, κερδισε δε αυτος που εφαγε το μοναδικο πιατο ρυζι με κρεας και πατατες και απο κατω μακαρονια με κιμα  (ας αφησω λιγο τις κακοηθειες , τα παιδια και πανω και κατω εξαιρετικα και τα καταφυγια σε πολυ καλη κατασταση , με βοηθησαν δε ιδιαιτερως οταν χρειαστηκα την βοηθεια τους) .   

Ετσι περασε και η δευτερη μερα , εκανε ψοφοκρυο αλλα παρολα αυτα πηγαμε σε διαφορες κορυφες και λοφους για να δουμε μηπως ειχαν μετακινηθει απο τη θεση που τα ειχαμε αφησει περυσι και την αλλη μερα κατεβηκε η ομαδα για υποστηριξη στο σταθμο της Σκουρτας . Γιατι ειχαν προηγηθει πολυωρες συσκεψεις για την προετοιμασια των σταθμων υπο την επιβλεψη του ακαματου αρχηγου , λαοπροβλητου προεδρου του ΣΔΥΘ (σλουρπ σλουρπ , κλασσικο παρκε κανω , κανε ρε προεδρε καμια εκπτωση στις εκδρομες) . Βεβαια οι συσκεψεις των σταθμων παρεκτραπησαν μολις ηρθαν τα τσιπουρα , απορω τι ταϊζαν και ποτιζαν την αλλη μερα με τετοιο κεφαλι τους κακομοιρους αθλητας.
Εδω να πουμε - διοτι πρεπει να λεγονται κι αυτα - οτι καθοριστικο ρολο στην επιτυχια του αγωνα επαιξε η επανδρωση (και επαγυναικωση) του σταθμου της Σκουρτας απο την ομαδα μας που σε αντιθεση με τον σταθμο της Πετροστρουγγας (που επισης επανδρωθηκε απο το ΣΔΥΘιτες) ηταν ανωτατου επιπεδου . Εμας ο σταθμος ειχε πληθωρα εδεσματων περαν των ισοτονικων  ,  νερων και μπισκοτων δηλαδη, ειχαμε και προφιτερολ και παγωτο και σιροπιαστα και αλλα πολλα,  οι δε αθλητες  που περνουσαν ανανεωνοντουσαν  και χαρις σε μας τερματιζαν τον αγωνα , γινοταν δε εκτος  απο καλυτεροι αθλητες και καλυτεροι ανθρωποι,  γιατι ειχαμε καλυτερο επιπεδο εμεις ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΑΤΩ οι οποιοι ολο χαχαχα και χουχουχου ηταν και οι αθληται κουρασμενοι εφταναν στην Πετροστρουγγα,   κουρασμενοι  εφευγαν . Γιατι εμεις ειχαμε και προκομενα κοριτσια που δεν νοιαζονται μονο για τα τρεξιματα αλλα επλεναν και πιατα και σκουπιζαν και τον ειχαν τον σταθμο λαμπικο, ενω οι αποκατω ... μεσα στην πευκοβελονα.  

Αφου παρακολουθησαμε τους αθλητες - δρομεις να βλαστημαν - οι περισσοτεροι - την ωρα και την στιγμη που δηλωσαν συμμετοχη ,  (φοβερο το θεαμα πρεπει να πω , καταπληκτικο τοπιο και υπερπροσπαθεια απο ολους - πολυ ζηλεψα στην πραγματικοτητα ) και αφου εβγαλα φωτογραφιες ολους τους γνωστους που ειδα (Ιωσηφ Χριστοδουλιδη , Βαγγελη Παπαντωνιου, Γιωργο Σαλματα κ.α.) οι οποιοι παρα την κουραση μολις βλεπαν φωτογραφικη παρισταναν τους ξεκουραστους ηρωες και χοροπηδωντας δωστου οι ποζες , κατεβηκαμε Λιτοχωρο (μονοι μας καθως οι αλλοι καταφεραν και χαθηκαν στο ισιαδι) οπου ενισχυσαμε τις τοπικες ταβερνες μεχρις εξαντλησης των υπολοιπων διαθεσιμων ρευστου.

Αυτα και του χρονου παλι εκει θαμαστε.      

Συσκεψη υπο Λαμπρινιδη

Φευγοντας απο Πετροστρουγγα