 |
| Στην μαρτυρικη (το μαρτυρικη παει σε μενα) κορυφη |
Τα σημαδια ηταν μπροστα μου και δεν τα 'βλεπα.
Εδω και καιρο οταν εβλεπα κανα δρομικο φιλο και με ρωτουσε που θα παω να τρεξω ελεγα "Σουγλιανη" και η απαντηση ηταν στερεοτυπα "Ωχ ωχ" και μετα "Ωραιος αγωνας ... μπραβο. - Πολυ ωραιος αγωνας, αλλα δυσκολος πολυ δυσκολος."
Συμπερασμα: Οταν ακους προταση που να αρχιζει με το "ωχ" καλο ειναι να φυλας τα ρουχα σου.
Ετσι κι εγω ημουν υποψιασμενος , ειχα μελετησει και τα σχεδιαγραμματα , τα υψομετρικα , ολα , αλλα αμα δεν πας να παρεις γευση δεν ...
Σουγλιανη trailλοιπον και να πω κατ'αρχην οτι προκειται περι συγκλονιστικου αγωνα , αρκετα δυσκολου μεν , αλλα που σε ανταμοιβει 100% . Τι να πρωτοπιασεις? το τοπιο? Το δασος? Την διαδρομη που ήταν κατω απο δεντρα στο μεγαλυτερο μερος της? Για το γεγονος οτι δεν εχω δει καλυτερη σημανση σε διαδρομη αγωνα, πιο καθαρα μονοπατια (τοσα χιλιομετρα πως πηγα και τα καθαρισαν ενας θεος ξερει) , εξαιρετικος ο ανεφοδιασμος με αρκετους σταθμους, εθελοντες παντα εκει , μπραβο στον τοπικο Φυσιολατρικο Ομιλο για την προσπαθεια, και μαλιστα σε ενα μερος 50 λεπτα απο τη Θεσσαλονικη. Αξιζει με τα χιλια αν και θελει να εισαι προπονημενος - να τα λεμε κι αυτα.
 |
| Κουφαλες (Γενικως) |
 |
| Στα μονοπατια |
Ως γνωστον εγω ειμαι ΠΑΝΤΑ πολυ προπονημενος ειδικα για τα ψηλα τα βουνα, αλλα οπως συμβαινει παντα οταν φευγω απο τα ορια του Σειχ Σου , στα μισα της διαδρομης ειχα ξεμεινει εντελως - μα εντελως απο ενεργεια και διάθεση όχι μονο για τρέξιμο , για ζωή γενικώς, τόσο είχα κουραστεί.
Και ειχαμε παει καλη παρεα στον Σταυρο Χαλκιδικης , με Μαρκο και Στεφανο και τον Σηφη αλλα αυτος ειναι γρηγορος δεν τρέχει μαζί μας , που ειναι ευγενικα παιδια και καναν παρεα στο πτωμα της ομαδας καθ'ολη τη διαδρομη ειδικα στο κατεβασμα οταν αρχισα να μετραω κραμπες παντου (γαμπες, τετρακεφαλοι, μεχρι και στον τρικεφαλο του χεριου, μονο στ'αυτια δεν επαθα κραμπα) .
Γιατι ως βουνο που σεβεται τον εαυτο του (Χολομωντας?) εχει κατι ανηφορες που οταν τελειωνουν δεν ακολουθουνται απο κατηφορες αλλα απο ακομη μερικες ανηφορες για να σου σπαει το ηθικο . Καθομουν εγω λοιπον (καλα εννοειται οτι δεν ετρεχα, απλως περπατουσα κι αυτο με δυσκολια) και ατενιζα την ανηφορα μαρμαρωμενος να ανεβαινει σκεπτομενος οτι δεν με παιρνει ουτε να γυρισω πισω.
Οι αλλοι δυο βεβαιως κωλοβαρουσαν , ο Στεφανος εκανε περιηγηση λες και πηγε στο περίπτερο , ο δε Μαρκος ειμαι σιγουρος οτι σκεφτοταν - ως γιατρος που ειναι - "εχει γουστο να τα κακαρωσει αυτος εδω στις ανηφορες" , οποτε εμεινε καθηλωμενος διπλα μου για να αποφυγουμε τα χειροτερα.
 |
| Να παμε απο δω , η απο κει? |
 |
| Ο γιατρος παει να με πιασει απο το χερι τοσο πτωμα ημουν |
Ετσι καθομουν πανω σε καθε βραχο που εβρισκα να παρω μια ανασα (τον αγωνα τον εβγαλα μισο περπατημα μισο σταματημα - και καλα να βγαλω καμια φωτογραφια το τοπιο) έβριζα τις ανηφόρες λες και μου έφταιγε το βουνό, έπινα κοκα κόλες στους σταθμούς και γενικώς σε άθλια κασταση έφτασα μέχρι την κατηφόρα για τον γυρισμό κοιτώντας με απόγνωση το υψόμετρο να δω πότε επιτέλους θα κατέβει στο επιπεδο της θαλάσσης να τελειώσει αυτό το μαρτυριο.
 |
| Ομορφια |
Τελικα επεζησα , πονουσαν όμως μεχρι και οι τριχες στο κεφάλι μου οταν εφτασα στο τελος , καναμε και μια βουτια και ορμήξαμε σαν τις στρατιές του Αλάριχου στην ταβέρνα προς πρωτεϊνική αναπλήρωση.
Εννοείται δε ότι με την άφιξη στη Θεσσαλονίκη και αφου επιβεβαιωσα στα αποτελέσματα ότι δεν είμασταν τελευταίοι των τελευταίων , κόμπαζα τι δυσκολο αγώνα έβγαλα , ότι είχε ανηφόρες, υψομετρικά κλπ κλπ αποκρύπτοντας οτι μονο τα κλάματα δεν εβαλα πριν την κορυφή.
Γιατι το θαυματουργό με το τρέξιμο ειναι ότι ξεχνάς εντελώς την ταλαιπωρία μόλις τελειώσεις και απομένεις με τις φωτογραφίες και την πλάκα του αγώνα. Και εν πάσει περιπτώσει το τερμάτισα...
