Καποια στιγμη βρισκεις επιτελους τον ρολο που σου ταιριαζει στο τρεξιμο .
Σκουπα ηθελα ναμαι και δεν το σκεφτηκα δευτερη φορα όταν μου το προτεινε ο φιλος μου ο Δημητρης για τον Χειμερινο Ενιπεα . Σκουπα κυριοι. Μιση διαδρομη , χαβαλες (βασικο ατου αυτό) , κανενα αγχος για τον αγωνα και κυριως μακρια από τον χαμο των δρομεων . Γιατι ο Χειμερινος Ενιπεας ειναι ενας υπεροχος αγωνας με τις δυσκολιες του, ειχε φετος μεγαλη συμμετοχη – κοντα 700 ατομα μονο στον μεγαλο αγωνα – εξαιρετικη διοργανωση, πολύ καλη υποστηριξη από τους εθελοντες – διασωστες και από τον ΣΔΥΘ που στελεχωσε τον κεντρικο σταθμο του Ενιπεα με τον Βενετικιδη απαιχτο σε ρολο κονφερανσιε.
 |
| Πάνος χαμγοελαστος αλλά η ψυχή του το ξέρει |
Πηρα τον άλλο φιλο μου τον Πανο από Θεσσαλονικη , ο οποιος εδώ και καιρο εχει παθει το κολλημα με τους αγωνες που περνανε όλα τα μικρα παιδια και γραφεται σε κάθε διοργανωση , χωρις να σκεφτεται ότι καλα γραφεσαι στον αγωνα αλλα πρεπει μετα να τον τρεξεις κιολας .
Πηγαμε μαζι στο Λιτοχωρο σε μια υπεροχη μερα τον αμολησα να τρεχει τις ανηφορες, ειδα ολες τις εκκινησεις και κατευθυνθηκα με Δημητρη Στεργιο και Ελενη στον μεσαιο σταθμο του Ενιπεα στο Μοναστηρι , να δουμε τους δρομεις μακαριζοντας μεσα μου την ωρα και τη στιγμη που δεν ετρεξα καθως η τεμπελια μου υπερνικα κάθε λαχταρα για αγωνα.
 |
| Ολυμπαρα |
Αφου εδινα και καλα κουραγιο στους δρομεις που ανεβαιναν την ανηφορα χαιρετοντας ΟΛΟΥΣ τους γνωστους και αγνωστους λεγοντας ότι εχει «ακομη λιγα σκαλακια και μετα κατηφορα» (ψεμμα χοντρο, ειχε αλλα 450 μετρα υψομετρικη μεχρι το τελος , όχι μεγαλο νουμερο αλλα σημαντικο ειδικα αμα εχεις ανεβει εκεινες τις δυο καταραμενες ανηφορες στο πρωτο μισο του αγωνα) , ενώ παραλληλα καναμε γευσιγνωσια στον σταθμο τρωγοντας από την ωρα που πηγαμε μεχρι την ωρα που περασε και ο τελευταιος δρομεας (μιλαμε για γεματο διωρο).
32 μπισκοτα και μισο τετραγωνικο σοκολατα γαλακτος αργοτερα, ξεκινησαμε με τον Δημητρη γιατι το δαγκωσαμε ολιγον τι , να παρουμε την κατηφορα προς Λιτοχωρο που μονο κατηφορα δεν ηταν , αυτό το πραγμα με τον Ολυμπο δεν το καταλαβαινω , πως γινεται να κατεβαινεις ανεβαινοντας , δεν εξηγειται καθολου, εντελως σαδιστικο πραμα , αλλα αποζημιωθηκαμε από τα μονοπατια, το δασος , το ποταμι την φοβερη θεα , εχοντας ολη την ησυχια και την ανεση να βγαζουμε δεκαδες φωτογραφιες στο περασμα μας.
 |
| Εκκίνηση |
Δεν υπαρχει τετοιο πραμα σα τον Ολυμπο ειδικα αμα εχεις καλη παρεα , τα αλλα δυο παιδια τα χασαμε καποια στιγμη , τους παρατησαμε κοινως , μαζεψαμε ολες τις κορδελες και ταμπελες από τη διαδρομη με επιμελεια , κουτσομπολεψαμε αγριως ως συνηθως , βαλαμε ένα τεραμπαϊτ φωτογραφιες (κυριως τις μουρες μας) μεχρι που καποια στιγμη το απογευμα φτασαμε στο Λιτοχωρο όχι πολύ κουρασμενοι αλλα παντως ευχαριστημενοι με τον Ευαγγελοπουλο να περιμενει παγωμενος και πεινασμενος στον τερματισμο.
Αυτά μου αρεσουν , βουνο χωρις ταλαιπωρια στο φουλ όπως μου προκυπτει παντοτε στους αγωνες, ωραιες διαδρομες , καλη παρεα , τελικα γεννηθηκα για σκουπα…
 |
| Κοτζαμπουικης. Πλάσμα του βουνού. Το βρίσκεις στους αγώνες |
