Έχω τόσο καιρό να γράψω στο μπλογκ που ενδιάμεσα έχω αποκτήσει πρεσβυωπία…
Εδώ και καιρό είχαμε πάρει την απόφαση με τον ψηλό γιατρό να πάμε στον Βόλο να κάνουμε ημιμαραθώνιο , κάναμε κάποιες προπονήσεις (ο θεός να τις κάνει) , κάναμε και διαλειματικές «ε» λέμε «ημιμαραθώνιος είναι ότι και να’ναι θα τον τερματίσουμε εκεί κοντά στις δύο ώρες» . Μας ακούει και ο φίλος (όχι πλέον όπως θα διαβάσουμε παρακάτω) ο Ηλίας από το στάδιο που σπουδάζει παιδί στον Βόλο : «ωωωω τέλεια να πάμε όλοι μαζί να τον τρέξουμε θα περάσουμε ωραια».
Εντάξει στρώσαμε, θα είμαστε και καλή παρέα συνεχίζουμε την μαύρη προετοιμασία μέχρι την περασμένη Δευτέρα - Τρίτη που με παίρνει τηλέφωνο ο Πάνος «ελα να πάμε Χορτιάτη την Κυριακή (ημέρα του Βόλου) θα΄ναι ωραία» . «όχι ρε του λέω εχουμε πει να πάμε Βόλο θα’ναι κι ο Ηλίας δε γίνεται». Εν τω μεταξύ εντός 24 ωρών με τη σκέψη του Χορτιάτη αλλάζουμε γνώμη με τον ψηλό γιατρό αλλά του λέω να ειδοποιήσει τον Ηλία ότι τον πιστολίσαμε , μου λέει «αστο πάνω μου» .
Πάντα συνεπής ο γιατρός, ξέχασε να τον πάρει, βρισκόμαστε στον Χορτιάτη το πρωι της Κυριακής παίρνουμε νούμερα κάνουμε χαβαλέ ώσπου χτυπάει το τηλέφωνο . Ο Ηλίας : «ελάτε ρε μαλακές σας ψάχνω στη εκκίνηση που είστε?» «εδώ» του λέει ο ψηλός , «στην εκκίνηση αλλά στον Χορτιάτη»
ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ
Θα κάνω κανά εξάμηνο να πάω στάδιο, θα μας σκίσει ο Ηλίας που είναι σοβαρό παιδί όχι καραγκιόζης σαν κι εμας , έχει και γιό Εύζωνα.
Εννοείται ότι δεν είμασταν σε καμία περίπτωση προετοιμασμένοι για τον Χορτιάτη έχω κάνει και εντατική εκπάχυνση τελευταία, μια χαρά . Είμαστε αυτοί που τους βλέπουν οι θεατές στους αγώνες δρόμου και λένε «αφού τρέχουν κι ΑΥΤΟΙ τότε μπορούμε να τρέξουμε κι εμείς» .
Τέλος πάντων το πήραμε χαλαρά περπατώντας και τελικά το ευχαριστηθήκαμε περισσότερο, είχε υπέροχη μέρα για τρέξιμο (ή περπάτημα) το δάσος υπέροχο όπως πάντα , τελικά άξιζε. Για λίγο δεν κατέρριψα το χειρότερο ρεκόρ μου στη διαδρομή, αλλά ήταν ευχάριστα όπως σχολιάζαμε μπουκωμένοι κοτόσουπα στον τερματισμό.
Η διοργάνωση είναι πάντα υπέροχη στον Χορτιάτη, είδαμε τον φίλο μας τον Στέλιο τον Καϊάφα που ήρθε από την Αγγλία για τον αγώνα (Ο Στέλιος είναι η ψυχή του αγώνα) πήραμε και τα δώρα μας (παγούρι και αντιανεμικό) , άφησα και ένα νύχι στην κάλτσα μου γιατί ποιος χρειάζεται τα νύχια του τον εικοστό πρώτο αιώνα , όλα καλά … (Ηλία σόρυ ρε – ο γιατρός φταίει…) .
