Αυτή τη μερα δεν περιμενα ποτε να τη δω …
«Θέλω κι εγω να ερθω στην Αθηνα …εχω τοσο καιρο να το τρεξω …λες να παω? Θα ερθω κι ας ποναει το ποδι μου». Πλησιαζε ο Μαραθωνιος της Αθηνας και το ειχε στο νου της , το συζητουσαμε , θα κατεβαινε Αθηνα , να μην χασει αυτή τη γιορτη, το ηθελε μεσα από την ψυχη της.
Από τον αγωνα αυτόν την γνωρισαμε , ειχε γινει σημειο αναφορας όχι μονο για την παρεα μας στη «πρωινη ζωνη», το παρεακι της που ελεγε, αλλα για ολο το δρομικο κινημα της Θεσσαλονικης .
 |
| Πανελληνιονίκης |
Ηταν η πιο γρηγορη , ηταν Πανελληνιονικης, εμεις ολοι την θαυμαζαμε , την καμαρωναμε και τη χαιρομασταν που ερχοταν μαζι μας τα πρωινα …τι πρωινα δηλαδη, αξημερωτα σα σκια πηγαινε στο σταδιο πηδουσε τα καγκελα του βοηθητικου (άλλο σημειο τριβης αν είναι δυνατον να πηδαει τα καγκελα μια πανελληνιονικης για να τρεξει…), αλλα εβγαινε και εξω, ακουγες ξαφνικα μεσα στα σκοταδια τα αναλαφρα πατηματα να σε πλησιαζουν και να σε αφηνουν πισω.
Ολη η παρεα την περιμενε το πρωι μηπως εμφανισθει…
- «Τι» , μου λεει ο Σταυρος «για τα μουτρα σας ερχομαστε , να δουμε τη Δημητρουλα ερχομαστε». Κι ετσι ηταν δηλαδη…
Όχι ότι ετρεχε μαζι μας δηλαδη κανονικα , ποιος να την ακολουθησει, ηταν σκετος αερας…
Ηταν πολύ δυσκολο να την χαιρετησουμε στα Κουφαλια για τελευταια φορα. Ηταν το κεντρο της παρεας , η χαρα μας…
Να ξερεις ότι παει εκεινο το χαμογελο , η ομορφια της η χαρη της και η αγαπη για τη ζωη. Σταματημο δεν ειχε. Προπονηση, δουλεια, και από εκει εκδρομες , να παει εδώ, να παει εκει, να δει τους φιλους , να κανει τριαθλο , ηθελε να κανει ironman , ηθελε να ξανατρεξει τον Μαραθωνιο που την δοξασε.
 |
| Στο Bristol, στη μνημη του Γιωργου |
Αγαπουσε τη ζωη , αγαπουσε πολύ τα μικρα παιδια. Εργο ζωης της ο αγωνας στα Κουφαλια «KOUFALIA HILL RUN” , ενας αγωνας σκετη ανοιξη , τα παιδια με τους γονεις να συμμετεχουν μαζι στα παιχνιδια και στο τρεξιμο. Μια γιορτη για ολο το χωριο που την ειχε για το αγαπημενο της παιδι και όχι αδικα. Ειχε πιστοποιηθει μαλιστα και για προπονητρια μικρων παιδιων , ζουσε για τον αθλητισμο και για το τρεξιμο.
Και παντα με εκεινο το χαμογελο, να κατσει να κουβεντιασει, να γελασει, κρυβοντας από πισω μια ευαισθητη πληγωμενη καρδια για τον αδικο χαμο του αγαπημενου της αδερφου, του Γιωργου πριν δυο χρονια. Το βλεπαμε πισω από τα ματια της ότι πονουσε , δεν περναει αυτό το πραμα αλλωστε , αλλα αγαπουσε και τη ζωη και δεν το αφηνε να την παρει από κατω. Σαν την μεγαλη ανηφορα του Μαραθωνιου . Την ειχε αχτι , το ελεγε και γελουσε «δεν μ’αφηνει να παω κατω από 4 στην ανηφορα…» . Ηθελε να την ξαναπαλεψει, όπως όλα .
Ακυρωθηκε ο αγωνας στην Κρητη που της αρεσε πολύ και ηθελε να παει , ηταν μεσα στα νευρα – οσο μπορουσε να εχει νευρα βεβαια… «να παρει και ηθελα να παω…Θα ξαναρχισω να παιζω λυρα (ειχε μαθει και λυρα)» «γιατι ρε Δημητρα για να τους εκδικηθεις?» «Ναι θα δουν αυτοι» και να ξεκαρδιζεται , παντα δεχοταν τα πειραγματα…
Μολις ειχε γυρισει μεσα στη χαρα από το Πανελληνιο πρωταθλημα στα Τρικαλα , συμμετειχε ετσι , για την παρουσια και τη διασκεδαση της. Ειχε περασει ομορφα , «εκδρομη δεκαεξαχρονου» ελεγε και γελουσε ...
Και μετα ο κεραυνος. Στη φωτο ειδαμε το κουρσακι τσαλακωμενο και καταλαβαμε . Αδυνατο να το πιστεψεις όμως …
Και τωρα να τη χαιρεταμε ολοι οι φιλοι της , ετσι αχαρα στα Κουφαλια που τα αγαπουσε τοσο πολύ… Και να ξερουμε ότι δεν θα ξανακουσουμε τα γρηγορα βηματα να ερχονται από πισω μεσα στο σκοταδι .
