Με σφιγγει η ζωνη...

Λυσαξα πια χωρις λιγο τρεξιματακι. Με ποναει το ποδι εδω και καιρο και το γυμναστηριο δεν με χορταινει.

Νιωθω οτι χανω και ολη την καλη μου φορμα από την προετοιμασια για τον Αλεξανδρειο και σκαω. Εχει και καλο καιρο , το πρωι ειναι ονειρο στο βουνο , στο σταδιο , οπου και να πας (Αν και δεν εχει και πολλα αλλα μερη αν μενεις μεσα στην πολη)

Εν τω μεταξυ ολοι οι αλλοι εχουν βαρεθει εδω και καιρο τις ιστοριες για τον μαραθωνιο και την προπονηση και ολα αυτα τα βαρετα που μονο τη δικη μου μνημη ερεθιζουν ευχαριστα πλεον και με κοιταν σαν τον ενοχλητικο γερο που λεει παλι ιστοριες απο το ψαρεμα προ πεντηκονταετιας...

Ετσι δοκιμασα λιγο ποδηλατο , λιγο διαδρομο, μπα...

Τα παπουτσια με κοιταν και εκλιπαρουν για λιγη σκονη.

Συνεχιζω την φυσιοθεραπεια και ελπιζω οτι συντομα παλι δεν θα ποναω αλλο.

Ειναι καιρος για φυση , για αθληση , για περιηγηση . Το τρεξιμο ειναι μονο η αφορμη για να βγουμε εξω απο το σπιτι μας , να μην βλεπουμε τηλεοραση , να κουνηθουμε και λιγο.

Οι αλλεργιες μου περιμενουν να ενεργοποιηθουν και παλι με τη γυρη να  πλημυριζει το συμπαν. 

Θα δοκιμασω σημερα ξανα – στο σταδιο -  και βλεπουμε . Ελπιζω για το καλυτερο παντως γιατι αρχισε να με σφιγγει η ζωνη...

Θα σπινιαρω στο χωμα μολις ξαναπαω για τρεξιμο...