Τιποτα φετος απο αγωνες ....
Την επεσα
κανονικα...
Δεν πηγα πουθενα , ουτε στον Φιλιππειο, ουτε στην Πυλαια , αφεθηκα στο ασκοπο τρεξιμο
με φιλους , κυριως στο βουνο...
Ας αφησω και καναν αλλον να κερδισει...
Πιο πολυ στην διαδρομη του Αεθλου και
Ατλαντιδα , αλλα και Περαιβου – καλογριες... Ειδικα το τελευταιο, παρεα με 3 καλους φιλους
την Κυριακη ηταν απολαυστικο , κολλητο
τρεξιμο με αυτο του Σαββατου , διαδρομη απο την γεφυρα, στροφη στο 3 και βουρ μεχρι
το μοναστηρι , αφου περασαμε την αντιπυρικη η οποια ηταν κατι σαν την αναβαση
στο Εβερεστ , ακομη και για μας που εχουμε και μια εμπειρια απο ανηφορες (εδω γελαμε , ποτε δεν εχω τρεξει σε αντιπυρικη και ουτε
προκειται , τρεχεις δυο λεπτα και ειναι
σαν να εκανες εκστρατεια στην Μικρα Ασια) .
Ολοι την ανεβηκαμε φυσικα περπατωντας, εκτος απο
τον λευκο Κενυατη που την ανεβηκε τρεχοντας και μαλιστα γρηγορα , απηλλαγμενος
προφανως απο την παρουσια μας - μια και εμεις μειναμε πισω σαν φτωχοι συγγενεις
. Εμεις παροτι μεγαλοψυχοι και αληθινοι φιλαθλοι, τον αντιμετωπισαμε με ζηλεια
, μισος, ακατανομαστες απειλες και
υβρεις, γιατι οσο ναναι, μας εκανε
κουρελι ψυχολογικα (φωναζε και «αντε –
αντε» ο προκλητικος, ενω μας παρατηρουσε με περιφρονηση οταν ηπιαμε λιγο
νερο) .
Μετα το σοκ της σχεδον καθετης αναβασης
συνεχισαμε προς το μοναστηρι με τις
καλογριες , εγω δε που ημουν προετοιμασμενος για το πολυ 20 χιλιομετρα , τους
εριξα ενα συνοπτικο βρισιδι (χαμηλοφωνα ομως ειχε και κοσμο) και ετσι μεσα σε
εορταστικο κλιμα ομονοιας και συναδελφικοτητας συνεχισαμε την επιστροφη μας
προς τον πολιτισμο.
Ελεγε βεβαια πολυ το τρεξιμο ειχε πολυ καλο καιρο μετα απο μερες βροχης και μουχλας
και επεται συνεχεια σε χορτιατηδες και αλλα λασπερα τοπια.
 |
| Τετοια καλογρια δεν ειδαμε |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου