ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΧΟΡΤΙΑΤΗΣ

Το ξερω οτι τα εχω πρηξει σε ολους με αυτον τον αγωνα, αλλα τι να κανουμε μ'αρεσει.

Μπαινοντας σε μια σωστη σειρα προπονησεων εφθασε και η ωρα που περιμενα , λιγο πριν απο τον αγωνα της Κυριακης που θα ειναι το πρωτο τεστ ενοψει της νεας περιοδου. (οχι οτι σχεδιαζω τιποτε συγκλονιστικο για φετος αλλα ετσι ναχαμε να λεγαμε) 

Προπονηθηκα αρκετα καλα. Δεν εχω τραυματισμους οπως περυσι και νιωθω καλα.

Πηγα ανηφορες , πηγα σταδιο,  ξαναπηγα βουνο, πηγα και με κατι παλαβους απο κεινους εκει που τρεχουν ασταματητα στα βουνα και μου βγηκε η ψυχη το περασμενο Σαββατο, ειμαι – ας πουμε – σχετικα ετοιμος για το παλουκι της Κυριακης, ετοιμος για να παω λιγο καλυτερα απο περυσι που νομιζαν οτι χαθηκα.

Παλουκι δηλαδη που λεει ο λογος , αν εχει λιγο καλο καιρο κατι θα γινει , τουλαχιστον να μην βρεχει.  Ο Χορτιατης εχει το πιο συγκλονιστικο τοπιο.

Γιατι η διαδρομη ειναι πανεμορφη , πολυ μου αρεσει ειδικα απο το γονατο και πανω. Γιατι απο το γονατο και κατω – όταν τρεχεις στο βουνο αυτο -  εξελισσεται το επος της Βορειου Ηπειρου και η υποχωρηση του Σαγγαριου σε ενα,  λογω λασπης

Διοτι κυριε Καϊαφα μας , εμεις τον Χορτιατη τον ειχαμε μαθει και τον ειχαμε αγαπησει πηγαινοντας στις διασημες ταβερνες του οπου γινοταν διαγωνισμοι “Φερε” . Και δωστου “φερε μια ακομη παϊδακια , μια ακομη αγριογουρουνο , φερνε μεχρι να σου πουμε να σταματησεις. Α φερε και μια πατατες ακομη” (αααααχ αυτες ηταν μερες, αυτα ηταν αθληματα αντρικα)

Και μετα … Ηρθαν οι μελισσες.

Οχι δηλαδη ακριβως αλλα αρχισαμε τα “παμε μια προπονησουλα, παμε ακομη μια να…  κανα δυο ωρες” και καταληξαμε στον  περυσινο αγωνα  που ξεκολλησαμε  απο τη λασπη με τρακτερ,  σε ενα ρεσιταλ φυσιολατρειας κατω απο συνθηκες ινδικου μουσωνα.

Θα ειμαι εκει ομως πρωτος και καλυτερος και θα του δωσω να καταλαβει και φετος (ανυπομονω κιολας) .