Τετάρτη 9 Ιουλίου 2014

ΟΛΥΜΠΟΣ part 2




Ολυμπος. Δευτερη μερα.
Σηκωθηκαμε ολη η ομαδα των 12 ατομων , πηραμε το english breakfast  μας στην μεγαλη σαλα του καταφυγιου (ψεμματα , εναν καφε  ηπιαμε και μια συλλογη απο τα σαντουιτς που ειχαν περισσεψει ) και πηραμε τους δρομους πρωι πρωι υπο την καθοδηγηση του φωτισμενου ηγετη του συλλογου του Δημητρη του Λαμπρινιδη που ως αλλος Tενζινγκ Νοργκαϊ μας καθοδηγησε προς τις κορυφες του ψηλοτερου βουνου της Ελλαδος μεσα απο μια πορεια 7-8 ωρων (η καπου τοσο τελος παντων) .
Ανεβηκαμε τον Μυτικα απο το Λουκι (μονον εμεις που ειμαστε ατρομητοι, τα αλλα τα γατια απο γυρω ) , κατεβηκαμε τον Μυτικα , ανεβηκαμε την Σκαλα, κατεβηκαμε τη Σκαλα, ανεβηκαμε τον Αγιο Αντωνιο , κατεβηκαμε τον Αγιο Αντωνιο  , επισης ανεβοκατεβηκαμε και το Σκολιο, πηγαμε σχεδον παντου δηλαδη σαν πλασιε απο σκουπες, δεν εμεινε και τιποτε αλλο στο οποιο να αναρριχηθουμε ...
Να πω την αληθεια μου ειχε μεινει αναμνηση πιο ευκολη απο την τελευταια φορα που ανεβηκα στο λουκι , τωρα την ακουσα λιγο ανεβαινοντας ...
Τα τοπια  καθηλωτικα εκει πανω , περπατησαμε με την ψυχη μας , φαγαμε καμια δεκαρια σαντουιτσακια ακομη στην πορεια,  βγαλαμε ενα τεραμπαϊτ φωτογραφιες , ωραια περασαμε , δεν μπορουσαμε να κουνηθουμε στο τελος αλλα αυτα δεν τα λεμε φωνακτα γιατι ειμαστε και μαραθωνοδρομοι και εμεις δεν κουραζομαστε ποτε.
Αξιζε πολυ ομως.
Η επομενη ημερα αφιερωθηκε στον αγωνα οπου διαπιστωσαμε - οσοι εχουμε μια σταλα λογικης ακομη μεσα μας - ποσο τυχεροι ειμαστε  που δεν καναμε την αποκοτια να παρουμε μερος στον αγωνα .
Συμπαρασταθηκαμε, κανοντας κερκιδα στους δρομεις , καποιοι απο τους  οποιους ειχαν βλαστημησει την ωρα και τη στιγμη που ειχαν την φαεινη  ιδεα να ανεβουν να τρεξουν στον Ολυμπο (ετσι λεω εγω δηλαδη,  αυτοι τι λενε αλλο θεμα) καθως κατεφθαναν εκει στο οροπεδιο καθημαγμενοι (ολοι πλην των πρωτων 20  οι οποιοι μαλλον τρεφονται με πυρηνικο καυσιμο δεν εξηγειται αλλιως) .
Γιατι εκτος απο το οτι ειχαν να κατεβουν ΟΛΗ  εκεινη την ανηφοροκατηφορα των 22 χιλομετρων μεχρι το Λιτοχωρο ειχαν να αντιμετωπισουν και το σαδιστικο  χιουμορ του Λαμπρινιδη που τους ελεγε «ελα τωρα δεν περπαταμε,  λιγο εμεινε ακομη » . Ακου «λιγο εμεινε ακομη...»
Παντως μπραβο τους και μονο που το τερματισαν , μεγαλη προσπαθεια . Δυσκολο πραγμα ο Ολυμπος , δυσκολος να τον περπατησεις , ποσο μαλλον να τον τρεξεις.
Εμεις παρα την προφανη απελπισια των δρομεων ,  περασαμε απιθανα μεσα στην αναισθησια μας ,  ειδαμε πολλους φιλους και γνωστους που τρεχαν - κυριως τον τον Μακη τον Μηλια και  τον Μαρκο - και μετα απο  μια γρηγορη καθοδο στα Πριονια καταληξαμε  σουμπιτοι στο Λιτοχωρο να τους προϋπαντησουμε και να τους πουμε αλλο τετοιο κακο να μην τους βρει  γιατι μαλλον προκειται περι ψυχιατρικης φυσης φαινομενο. 
Γιατι σαν να μην τους εφτανε η κουραση , ηταν  και ο Μπαμπης εκει (ενας ειναι ο Μπαμπης) ο οποιος περιμενε τον Μαρκο να τον καταχερισει για τις επιδοσεις του .


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου