ΕΚΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ part 1

Θεα απο Πετροστρουγγα

Αποστολιδη 

 Μια εξαιρετικη ιδεα αυτη η εκδρομη στον Ολυμπο για να διαφυγουμε επι διημερο απο τα της πολης , να δουμε τον Μαραθωνιο του Ολυμπου , να υποστηριξουμε τους φιλους που συμμετειχαν αλλα και τους υπολοιπους αθλητες αλλα και να κανουμε την βολτα μας.

Εκκινηση απο Θεσσαλονικη σε δυο γκρουπ ενα μικρο , το “τεμπελικο” - το δικο μας - και ενα του Προεδρου , μεγαλυτερο και με πιο δυσκολη διαδρομη στην αναβαση. Το δικο μας απαρτιζοταν απο εμενα (φυσικα) τον Γιαννη , τη Γεωργια, την Μαγδα και την  Ολγα ολοι με τα σακιδια μας και με καμια 2.000 σαντουιτς διαφορων συνθεσεων και συστατικων

Εμεις οι δυο αντρες ειμασταν εκει ολο καμαρι , για να υποστηριζουμε τις αδυνατες της παρεας μην τυχον και τις ορμηξει καμια αρκουδα η κανας πανθηρας.

Η διαδρομη απο διασταυρωση προς Πετροστρουγγα και εν συνεχεια για Αποστολιδη ειχε ως εξης:

Χαλαρο περπατημα μεχρι την Πετροστρουγγα με ενδιαμεσες τρεις στασεις για φαγητο και επτα  για κατουρημα καθως ειχαμε και τρεις γυναικες μαζι μας.

Σταση για καφε στο εκει καταφυγιο με νεα κατουρηματα μεχρι να εξοντωθει το συστημα αποχετευσης  . Φυσικα φαγαμε και το κατιτις γιατι οπως ειναι επιστημονικα διαπιστωμενο το υψομετρο σου ανοιγει την ορεξη.

Συνεχεια προς καταφυγιο Γιοσου Αποστολιδη με την ιδια εναλλαγη στασεων λες και οι γυναικες δεν πιναν νερο αλλα μπυρες στη διαδρομη.

Για να τις εκδικηθουμε για τις συνεχεις στασεις τις βγαλαμε κρυφα βιντεο το οποιο εν καιρω θα δημοσιευθει στο γιου τιουμπ απο οπου θα βγαλουμε εκατομμύρια. 

Ασε που ειχαμε και το προβλημα των μπατον ορειβασιας τα οποια σιγουρα καποιος πλακατζης τα εφηυρε για να κανει τη ζωη των ορειβατων πιο δυσκολη. Οι δε γυναικες που τα εφεραν υποστηριζαν οτι τις βοηθουσαν παροτι πηγαιναν σαν κοψομεσιασμενες , αντε βγαλε ακρη με 3 θηλυκα.  

Φυσικα που καιρος να απολαυσουμε τη φυση ...

Ειχαμε δε κατα νου να φτασουμε νωρις , ει δυνατον, γιατι λεγαμε οτι θα φτασει ο Λαμπρινιδης εκει και θα μας ταραξει στο δουλεμα που καναμε εξι ωρες να ανεβουμε. Αλλα μπααααααα. Αυτος και η ομαδα εκαναν λιιιιγο περισσοτερο. ισα ισα καμια δεκαρια ωριτσες για να ανεβουν  

Αφιξη λοιπον στο καταφυγιο (το οποιο υποψαστηκα ευθυς εξαρχης οτι δεν ηταν πεντε αστερων) ,  μετεβην στη ρεσεψιον οπου ανηγγελθη η αφιξη μας απο τον κονσιερζ (concierge) επι της υποδοχης  και ζητησα το δικλινο που ειχα κρατησει , με γιακουζι και πρωινο στο κρεβατι. (παντα παιρνω δικλινο στα ξενοδοχεια μηπως εχω κανα τυχερο)

Φυσικα για απαντηση πηρα εναν δεκαεξακλινο  θαλαμο αναβιωνοντας τις μαυρες ημερες του στρατου οπου διαβιωσα επι 17μηνο σε θαλαμο μαζι με αλλους βρωμοποδαρους , χωρις ρουμ σερβις , καλωδιακη τηλεοραση , μπαρ, συνοδους πολυτελειας και τελος παντων - ολα τα χρειωδη που απαιτει η συγχρονη κοπιαστικη ζωη μας.  Και ολα αυτα παροτι ημουν ενας ενδοξος λοχιας με δεκαδες ανδρες ετοιμους να πεθανουν αν τους το ζητουσα σε καιρο πολεμου (ποτε δεν θα μαθουμε) .

Επειδη ολη μερα δεν ειχαμε φαει πανω απο δεκα φορες  (ειναι ενδεικτικο οτι ξεκινησαμε να τρωμε απο το Καυτατζογλειο μεχρι το Λιτοχωρο μεσα στο αυτοκινητο της Γεωργιας το οποιο οταν πουληθει ακομη ψιχουλα θα εχει) κατεβηκαμε στην μεγαλη τραπεζαρια του RESORT Yosos Apostolidis και ζητησαμε απο τον μετρ που ηταν ολοιδιος ο χαμενος δραπετης των φυλακων Τρικαλων   , να μας πει το μενου , το οποιο (εκπληξη - εκπληξη ) δεν ειχε ουτε φουα γκρα, ουτε “τραχανοτο” με μανιταρια , ουτε σφυριδα  με μελιτζανες , ουτε κανενα απο τα απολυτως απαραιτητα σε μια μεση ελληνικη οικογενεια  φαγητα. Αντιθετως ειχε κριθαρακι - σπαγγετι σε ολους τους πιθανους  συνδυασμους με κιμα και κρεας καθως και πατατες.

Απογοητευμενοι απο το αναπαντεχο αυτο κτυπημα της μοιρας (culinary disaster) σκεφθηκαμε στα σοβαρα και για επτα ολοκληρα δευτερολεπτα να περιμενουμε τον Λαμπρινιδη και τους αλλους για να φαμε ολοι μαζι,  αλλα η προταση απερριφθη ομοφωνως σε μια πρωτοφανη ενδειξη αλληλεγγυης και συμπαραστασης στους συντροφους μας που ταλαιπωρουνταν σε ενα ρεμα αρκετα χιλομετρα παρακατω.

Αλλα μπουκια δεν κατεβαινε στο στομα μας , καθως τα αλλα παιδια καθυστερουσαν πολυ και εμας μας ειχε φαει η αγωνια , τοσο ωστε κανεις δεν ξαναπαρηγγειλε.

Φυσικα χαρηκαμε πολυ οταν κατεφθασαν (τελευταιοι και καταϊδρωμενοι αλλα δεν πειραζει γιατι οντως ανησυχησαμε λιγο) σε κατασταση που θυμιζαν Κουρδους  προσφυγες απο ταινια του Γιλμαζ Γκιουνεϋ.

 Ηταν ολοι τους προσωποποιημενη η εικονα της χαρας και της φυσιολατριας πραγματικα ικανοποιημενοι απο την αναβαση , ηταν  σαν να τους καταδιωκαν δεκα αρκουδες επι τριημερο.

Τελος καλο ομως ολα καλα , και πηγαμε ολοι στην σουιτα μας για υπνο  , εγω διπλα στον Γιαννη του οποιου του εκανα τη ζωη μαυρη μη αφηνοντας τον να κοιμηθει παρα μονο μετα απο πολυ,  πολυ,  πολυ ωρα.

Η συνεχεια αλλη φορα τωρα βαρεθηκα να γραφω .