τρεχοντας ασκοπως: ΞΗΡΟΛΙΒΑΔΟ : Ο ΠΙΟ ΜΕΓΑΛΟΣ ΜΙΚΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

η ανηφορα με τις φτερες

εξαντλητικο τρεξιμο

Κι ασε τους αλλους να πηγαινουν στις παραλιες μεσα στο μποτιλιαρισμα.

Χιλια χρονια δεν παω Χαλκιδικη. Γιατι σαν το Ξερολιβαδο δεν εχει.

Για τεταρτη χρονια μαζευτηκαμε ολος ο δρομικος σεμσελες του Καυτατζογλειου , καταστρωσαμε τα σχεδια μας , καναμε την αναλογη προετοιμασια (λεμε τωρα) και ξεκινησαμε εν χορδαις και οργανοις για τα ορη της Ημαθιας να κατακτησουμε τις κορυφες και να γραψουμε νεες χρυσες σελιδες στο τρεηλ ρανινγκ.

Μαζι με καμια 430 τοσους αλλους - γνωστους ελαφρομυαλους - που επισης Ιουλιατικα δεν ειχαν ορεξη για μπανια και κουβαδακια και τραβηχτηκαν εκει, προς το Σελι.

Ενω, εκτος απο τους χαβαλεδες σαν κι εμας ηρθαν και δρομεις μεγαλων δυνατοτητων (να τα λεμε κι αυτα, ειχαμε συναγωνισμο, γι'αυτο δεν κατακτησαμε μια απο τις πρωτες θεσεις) . Μονο ο τυπος με τη γκλιτσα δεν ηταν φετος , κατι που με στενοχωρησε μια και ειναι απο τους λιγους που καταφερνω και ξεπερναω και τονωνω ετσι το ανταγωνιστικο μου πνευμα.

Περασα ομως μια εγκυο και εναν που δεν ετρεχε , απλως εκανε βολτα στο δασος.

Μεγαλο επιτευγμα του Κουκουτεγου και του Συλλογου της Βεροιας βεβαια , που διοργανωνουν εναν αγωνα - απολαυση , ετοιμασμενο με προσοχη και μερακι , στα μερη τους , σε ενα χωριο που δεν το πιανει το ματι σου και δεν θα γνωριζαμε ποτε αν δεν ηταν ο αγωνας, σε μια διαδρομη που δεν εχει ομοιο της , με δροσιες (το δαγκωσαμε μετα τον αγωνα λες και ειχε ερκοντισιον ηταν) , με κατασκηνωση , με παροχες , με μουσικες και τυμπανα , αλλα και με σχετικα ανετη διαδρομη (να μην τερματιζεις βλαστημωντας δηλαδη) .

Βεβαιως , οπως σε καθε αγωνα , ημουν πανετοιμος για μεγαλες επιδοσεις και ατομικα ρεκορ βασιζομενος στο οτι εχω κανει πολυ εντατικη προπονηση στις ανηφορες του Σειχ σου .

Αυτο το εκρυβα απο τους αλλους της παρεας για να τους καταπληξω στον αγωνα. Καλα εκανα βεβαια και το εκρυψα, καθως κανεις δεν θα το αντιλαμβανοταν, καθως αντε να 'τρεξα κανα λεπτο γρηγοροτερα απο προπερυσι... Ειμαι σιγουρος οτι φταιει οτι η διαδρομη - ηταν μεγαλυτερη απο αλλες φορες , το βουνο ενδεχομενως ειχε ψηλωσει τα τελευταια χρονια , οτι ειχε λιγο οξυγονο , ειχε πολυ κοσμο και δεν μπορουσα να αναπτυξω ταχυτητες και αλλα πολλα φοβερα εμποδια που μου παρουσιαστηκαν ( λυκοι, αρκουδες και αλλα τετοια) . Το γεγονος οτι ολοι ο αλλοι της παρεας (Βαγγελης Μαρκος Γιωργος Νικος Φωτης ) τρεξαν πιο γρηγορα απο μενα ειναι ασφαλως τυχαιο , δεν εξηγειται αλλιως ...

Βεβαιως μετα τη ληξη του αγωνος και παρα την εξαντληση που νιωθαμε αφου ειχαμε τρεξει στο φοβερο υψομετρο , ξεχυθηκαμε σαν αλλες νεραϊδες στα λιβαδια πλησιον του Ξηρολιβαδου, οχι για να μαζεψουμε λουλουδια, αλλα για να εντοπισουμε κανα καλο ποστο και καμια παχια σκια .

Αμα τη ευρεσει του καταλληλου παγκου και σκιας , ξεχασαμε απονομες αγωνα και χαριεντισμους με αλλους δρομεις και ορμηξαμε σαν τους Ουνους απεναντι στην Ρωμη. Κατανικησαμε την εξαντληση μας απο τον κοπιωδη αγωνα , στρωσαμε τραπεζι , αναψαμε φωτιες και ως γνησιοι αθληται αναλωθηκαμε στην καταναλωση ατυχων χοιρινων και αφθονων μπυρων ελληνικης παραγωγης και προελευσης σχολιαζοντας μπουκωμενοι καρβουνιασμενο κρεας, τις επιδοσεις μας.

Ωραια πραγματα, φυσιολατρικα που κανουμε εμεις οι αθληται. (αλλωστε γι'αυτο πηγαμε Ξερολιβαδο , γιατι να το κρυβουμε ...) .

Αν δεν εχω καμια χοληστερινη ως του χρονου θα ξαναπαω...