ΕΝΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΣΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ

εκκινηση 

Για όλη την προηγούμενη  εβδομάδα περίμενα με ανυπομονησία τον φετεινό αγώνα του Χορτιάτη και δεν διαψεύσθηκα για μια ακόμη χρονιά. Ευχαριστήθηκα περισσότερο από κάθε άλλη φορά στην πρώτη καθαρά ανοιξιάτικη μέρα του χρόνου στο αγαπημένο μου τερέν… 

Βασικός λόγος όμως για την συμμετοχή μου ήταν να συναντήσω μετά από καιρό τον καλό μου φίλο τον Στελιο τον Καϊάφα που ειναι   ταυτισμένος με τον αγωνα, όντας διοργανωτής του για επτά συνεχή χρόνια με τη βοήθεια βεβαίως αρκετών φίλων του ορεινού τρεξιματος από την πόλη.

Ο λόγος για τον Στέλιο που δυστυχώς (ή ευτυχώς γι'αυτόν ) έχει απομακρυνθεί από την Θεσσαλονίκη (ελπίζουμε για λίγο) που  ακόμη και εξ'αποστάσεως ασχολήθηκε , δεν εγκατέλειψε το δημιούργημά του και έσπευσε μέσα σε πολυ στενά χρονικά περιθώρια  να είναι παρών στην εκκίνηση (πάντα με τη συνδρομή  πολλών δρομικων φίλων όπως σύσσωμου του ΣΔΥΘ που ήταν παρών στον ανεφοδιασμό κα στη γραμματεία. ).

Η παρουσία τέτοιων φίλων με αγάπη για το περιβάλλον και για το τρέξιμο είναι που με παρακίνησε για την 4η συνεχόμενη συμμετοχή  μου στον πολύ σημαντικό αυτό αγώνα , γιατί ο Χορτιάτης ειναι μια ξεχωριστή διοργάνωση για την Θεσσαλονίκη.

Αγώνας ακριβώς  δίπλα  στην πόλη, με μεγάλη  ποικιλία στο τερέν , με τέτοια υψομετρική , με διπλή άνοδο πάνω από τα χίλια μέτρα  και με φοβερή εναλλαγή   τοπίων  (βελανιδιές και οξιές από τη μία πλευρά ελατόδασος από την άλλη).

Ειναι η αλήθεια ότι η σχετική δυσκολία της διαδρομής προσελκύει  αρκετούς έμπειρους αθλητές   σε βαθμό που μας ζώσαν τα φίδια πριν την έναρξη καθώς υπήρξε υπαρκτός ο κίνδυνος να βγούμε τελευταίοι του αγώνα ως πτωχοί συγγενείς του δρομικού κινήματος.

Ο αγώνας φυσικά ήταν μια πρόκληση για μένα και τον φίλο Πάνο με τον οποίο συμφωνήσαμε να παμε μαζί . Θεωρητικά ήμουν πολύ ετοιμος για ένα ακόμη ατομικό ρεκόρ (Πάντα ειμαι ετοιμος για ρεκόρ, ατομικό ή αρνητικό)   αλλα τελικά -  για να μην μακρηγορώ,  - βούλιαξα και πάλι καλά που δεν τερμάτισα τελευταίος των τελευταίων  (αν και ευχαριστήθηκα πιο πολύ από καθε αλλη φορά). Τα είχαμε συζητήσει με τον Πάνο, με τον οποίο πήγαμε όλη τη διαδρομή μαζί (κυρίως περπατώντας) , μαζί χαθήκαμε , μαζί βγάλαμε φωτογραφίες ,  μαζί πλακωθήκαμε στο φαϊ μετά τον τερματισμό αδιαφορώντας για απονομές και άλλα αθλητικά (ΑΜΑΝ ΠΙΑ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΤΟΣΟΥΠΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΚΟΙΛΙΟΔΟΥΛΕ !!).

Εχω κι αυτην την φωνη της συνειδησης μου που επεμβαινει ακομη και στο σάιτ, αλλα εγω θα γραφω οτι θελω. Για την κοτοσουπα απο τα ΚΙΟΣΚΙΑ (Θεϊκος ο μαγειρας !) για την παρεα , για την πολύ χαρούμενη ατμόσφαιρα - ειναι ίσως ο πιο  παρεϊστικος  αγώνας,  για τα κοριτσια που τρεξαν (παντα γραφω για τις θηλυκες υπαρξεις αν και δεν δεν ειδαμε κανενα κοριτσι  αφου μας ειχαν περασαν ολοι) , για τις πλακες που καναμε με τον Πανο  στην ανηφορα , για το οτι καταφεραμε να χαθουμε λιγο πριν τον τερματισμο (να και μια καλη δικαιολογια για τον αθλιο χρονο) , για τον καταπληκτικό ανοιξιάτικο καιρό και για να ευχαριστήσω πάλι τον φιλο Στελιο που την τρέλλα του την έκανε απόλαυση για εμάς ...

 

Το μεγαλοπρεπες αναθεμα (Κλεμμενη η φωτο  απο το Adventure)