Ωχ, 800αρια

Mπηκα αισιως στην εκτη εβδομαδα προετοιμασιας για τον Μαραθωνιο της Αθηνας ακολουθωντας παλι το σουπερ - ντουπερ καταπληκτικο προγραμμα το οποιο ξεκαθαρα ομως απευθυνεται σε ολους τους αλλους δρομεις εκτος απο μενα.

Συνηθως τις βγαζω τις προπονησεις του (μεχρι στιγμης τουλαχιστον) αλλα οριακα (οριακα σημαινει την αλλη  μερα να πονας ολοκληρος και λιγο ακομη).  Οι προπονησεις βεβαια  εχουν το προτερημα οτι εχουν ποικιλια, δεν ειναι δηλαδη αντε τρεχουμε το ιδιο καθε φορα και αλλαζει μονο η τελικη αποσταση. Εχει ανοιγματα , εχει αργα τρεξιματα , κανονικα, πιο γρηγορα , ακομη πιο γρηγορα και γρηγορα  οσο τρεχουν εκεινοι οι ξερακιανοι τυποι που στη ζωη τους δεν εχουν φαει πιτσα και παγωτο.

Στα αργα και τα κανονικα καλα τα παω.

Αυτην εβδομαδα ομως ειχα εκτος απο καποιο χαλαρο λονγκ ραν και μια σειρα οκτακοσαρια τα οποια πρεπει υποτιθεται να τα παω σε κατω απο πεντε λεπτα (αν ακουτε οκτακοσαρια και οτιδηποτε σε "-αρια" μην τσιμπατε, προκειται ξεκαθαρα περι βασανιστηριου ). Το οριο των πεντε λεπτων για μενα εν τω μεταξυ,  ειναι σαν το ρεκορ του Μπημον στο μηκος, το οτι εν τελει κατεριφθη  δεν σημαινει οτι μπορω και να το κανω.

Πεπεισμενος ομως οτι ειμαι σε φαση αθλητικης αναγεννησης τωρα στα γεραματα (ετσι σκανε στους αγωνες κατι τυποι πως νομιζετε ;), το πηρα λιγο αψηφιστα , λεω ας τρεξω και οτι γινει,  κανω ζεσταμα , φτανει η ωρα του πρωτου ε, λιγο εφαγα απο την αρχη λιγο απο το τελος,  βγηκε.

Χαλαρο ενδιαμεσο (οπου διαπιστωνεις ποσο  γρηγορα περναν   τα λιγα δευτερολεπτα ξεκουρασης...) ξεκιναω το επομενο σετ , τρωω λιγο ακομη απο την αρχη , (γενικως επιταχυνω οχι με την ακριβη εννοια του ορου)  , βγηκε ομως, αλλα στο τελος αρχισα να γευομαι το χθεσινο φαϊ. 

Στο τριτο οκτακοσαρι αρχισα να σκεφτομαι οτι μαλλον κανω βλακειες "και τι τα θελω γω αυτα" αλλα κι αυτο βγηκε με ενδιαμεσες επικλησεις στα θεια, ενω στο ενδιαμεσο ξεκουρασης ετρεξα λιγο πιο πολυ για να παρω ανασα. 

Στο τεταρτο οκτακοσαρι νομιζω οτι μαλλον αρχισα να γινομαι μπλε,  ενω πηγαινα με ρυθμο "ωχ Παναγια μου" ενω οταν τελειωσα (περιπατο πήγε ο χρονος)   δεν αναγνωριζα τους αλλους που τρεχαν ανθρωπινα στο σταδιο . Στο επομενο 800αρι  πηγα συνειδητα λιγο πιο χαλαρα αλλα μαλλον ετρεχα σαν σεισμοπληκτος , πλεον ειχα παραδωσει το πνευμα, ενω το τελευταιο το κατακρεουργησα  τελειως , ετρεχα σε οτι ναναι ρυθμο, καθως δεν θελω να φτασω στη δυσαρεστη θεση να σκασω απο το τρεξιμο και να με κλαινε οι δικοι μου , και το χειροτερο να καθονται γυρω απο το φερετρο και να λενε "του τα λεγαμε εμεις , τι τα ηθελε τα τρεξιματα σε τετοια ηλικια " - τωρα σοβαρα αν πεθανω και πει καποιος τετοιο πραγμα θα σηκωθω κανονικα απο το κιβουρι  μου και θα κουνιεμαι   μεχρι να παθουν ολοι ανακοπη απο την τρομαρα τους.