ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ - ΑΘΗΝΑ 2015

εκκινηση

Δεν εχω τρεξει πολλους μαραθωνιους,  5 ολους κι ολους και αυτος ηταν ο καλυτερος…

Κι αυτο χαρις στην αυθεντικοτητα του που μου εδωσε την ευκαιρια ως γνησιο τουριστα να δω τρεχοντας απο κοντα τον Τυμβο του Μαραθωνα, την ωραια διαδρομη μεσα στην Αθηνα με αποκορυφωμα την οδο Ηρωδου του Αττικου  , να εκτιμησω βεβαια ολη την κλασσικη  διαδρομη, να νιωσω τη δυσκολια της και κυριως να απολαυσω τη συμπαρασταση ολων εκεινων που δεν βαρεθηκαν Κυριακη πρωι, δεν εκατσαν απλως να πινουν τον φραπε τους (οπως εδω πανω που μας μπινελικιαζουν κιολας)  και κατεβηκαν να ενθαρρυνουν  κατι τυπους σαν κι εμενα και αλλους που κανουν το γουστο τους.  Ηταν  αγωνας ανταξιος ολων οσων περιμενα και τον ευχαριστηθηκα μεχρι το τελευταιο δευτερολεπτο. 

Αξιζε η προετοιμασια και το ταξιδι και ολα.

Γιατι ξεκινησαμε ολο χαρα και αισιοδοξια με τον φιλο μου τον Μακη τον Μηλια  απο το αεροδρομιο της Θεσσαλονικης που ηταν γεματο τυπους με τρεξιματικα παπουτσια , διαστημικα γυαλια και σακιδια , φυσιολογικοι ανθρωποι ηταν μονο λιγοι.

Φυσικα απο  την αναμονη για το αεροπλανο μεχρι και την αφιξη η μονη κουβεντα ηταν για το πως θα παει το τεμπο στο 4:50 ή στο 4:55 , τιποτε αλλο δεν ειπωθηκε , ηταν  τοσο  ενδιαφερουσα η εκδρομη που θα προτιμουσα να βλεπω το γρασιδι να μεγαλωνει.

Μετα την απαραιτητη βολτα για τα νουμερα και λιγα  ψωνια στην ΕΞΠΟ (ακομη λιγα τζελακια   και μπαρες, μπλουζες, καλτσες, παπουτσια , σορτσακια, καπελα , οτι υπηρχε το αγορασαμε δεν ημασταν ακαταδεχτοι) κατευθυνθηκαμε προς την πολη για  να φαμε και τα υπολοιπα μακαρονια που θα βρισκαμε. Η μακαρονοφαγια συνεχιστηκε μεχρι το βραδυ , ορκιζομαι θα κανω κανα μηνα να ξαναφαω ζυμαρικο , τα σιχαθηκα , ενιωθα οτι θα βγαιναν απο τα αυτια μου, ολα τα κυτταρα στο σωμα μου ουρλιαζαν για λιγη πρασιναδα και πολυ κρεας και δωστου εκει, εστελνα στο στομαχι μου μακαρονια.

Επιτελους  τη μεγαλη ημερα καταπλευσαμε (λεμε τωρα) στον Μαραθωνα αντικρυζοντας το μεγαλοπρεπες σταδιο ,  τους ομορφους καταπρασινους λοφους γυρω  του αλλα και την λεωφορο με τις χημικες τουαλετες , σε μια θαυμασια μερα για τρεξιμο.  

Παρατηρωντας προσεκτικα το ολο σκηνικο διαπιστωσα οτι το γυρω πρασινο ηταν γεματο   εκατονταδες πολυχρωμους αρρενες δρομεις που με πρησμενες τις κυστες τους απο τη συστηματικη καταναλωση υγρων την προηγουμενη μερα ανακουφιζονταν στους  λοφους. (ετσι λενε τα σοφα τρεξιματικα σαϊτ,  "πινετε πολλα υγρα"  γι'αυτο τρεχαμε αλαφιασμενοι πανω - κατω στο βουνο)

Γνησιες αθλητικες στιγμες αναμφισβητητα...

Ετρεξα πλαι - πλαι με :

Δυο τυπους ντυμενους κοτες.

Δυο κοριτσακια αλλοδαπης κατασκευης και προελευσης,  ντυμενες μελισσες.

Πολλους τυπους και τυπισσες με χλαμυδες, περικεφαλαιες , ασπιδες και σπαθια.

Εναν Γιαπωνεζο με κοστουμι και γραβατα που μαλλον βλαστημουσε  την ωρα και τη στιγμη που εκανε το μεγαλο ταξιδι (ετσι πως τον ειδα τουλαχιστον στο 30-32 χιλιομετρο - φαινοταν ημιθανης, ελπιζω να μην εσκασε ο ανθρωπος).

Εναν τυπο απο το Μεξικο που ειχε ντυθει λεοπαρδαλη (απο εκεινες που λατρευαν οι Αζτεκοι) με λεοπαρδαλοκεφαλη με δοντια στην κεφαλα του (τον λεγανε Μοραλες και εκανε καθαρισμους σπιτιων - ετσι ειχε γραψει με μαρκαδορο  στο σωμα του πανω, αν ενδιαφερεται κανεις να απολυμανει τιποτα στο Μεξικο).

Τουλαχιστον 4 ζευγαρια που ειχαν παρει τα μωρα τους μαζι . (εδω εμεις δεν μπορουμε να κουβαλησουμε τον εαυτο μας αυτοι κουβαλουσαν και το μωρο).

Και αλλους πολλους,  το ιδιο και περισσοτερο  χαζους απο μας.

Τα πηγα σχετικα καλα για τα δικα μου τα δεδομενα (Κατεβηκα με ανεση τις 3 ωρες και 120 λεπτα) , αν και περιμενα να παω πιο γρηγορα ,  ευχαριστηθηκα τρεξιμο παρα τη ζεστη, εκανα ενα στομαχι τουμπανο απο τα τζελακια και το ισοτονικο  , οταν πεθανω ειμαι σιγουρος οτι δεν θα λιωνω  απο την πολυ χημεια μεσα μου…

Το δραμα ηταν βεβαια οταν επεχειρησα να φυγω με το μετρο και επρεπε να κατεβω κατι σκαλες. Απεναντι μου ηταν ενας Αμερικανος που επισης με κοιταξε με απελπισια.  Κοιταχτηκαμε τελικα με κατανοηση και κατεβηκαμε βογκωντας. (Αυτα ειναι τα καλα του να μην εχεις μετρο στη Θεσσαλονικη)

Θα τον ξανατρεξω.

 

Ηρθαν οι μελισσες

Ο λεοπαρδαλος